Keys, Rik, Vivian and Destiny

De afgelopen 10 dagen waren super!!! Vorige week zaterdagnacht kwamen Vivienne, Rik, Kees en Lot aan op Entebbe. Remmelt, Milou en Karin stonden licht gespannen op het vliegveld te wachten, te wachten en te wachten. De douane nam veel tijd in beslag maar toen ze eindelijk in zicht waren, konden we ons geluk niet op. We hadden een prachtig guest house waar we midden in de nacht heerlijk konden bijkletsen. Bier, wijn, popcorn stonden op tafel, toen Rik uit zijn rugzak een glutenvrije zelfgemaakte cheese cake tevoorschijn toverde. Rik had gelezen dat we wat eentonig aten en wilde vooral zijn 'kleine' zusje verrassen. Dat lukte bijna helemaal.....door drie weken werken in Oeganda bleek het 'kleine' zusje niet meer zo klein te zijn. Zelfs Remmelt en Karin, die haar iedere dag zien, valt het op dat ze enorme sprongen hier maakt, we zijn maar een klein beetje trots op haar...
Zondag was een relaxte dag met een fietstocht door Entebbe. Het is een kleine, heuvelachtige plaats, perfect om per mountain bike te verkennen. Heel grappig, rond het paleis van president Museveni, die al 30 jaar de stabiliteit in Oeganda weet te handhaven maar nu toch een wet wil doordrukken waardoor hij tot zijn dood president blijft, mag niet gefotografeerd worden. De gidsen letten er goed op dat onze mobiels en camera's weggeborgen zijn. Museveni woont in Entebbe, omdat de hoofdstad Kampala veel last heeft van files. Dertig minuten doen over 150 meter is geen uitzondering. Mocht er een onveilige situatie ontstaan, dan kan hij vanuit Entebbe waar ook het vliegveld is snel het land verlaten.

Oegandezen hebben moeite met sommige letters, zoals de L, of beter gezegd wij hebben moeite om sommige woorden te verstaan. We spreken echt een beetje Engels, maar hier hebben we vooral geleerd veel te knikken en te lachen als we er weer eens niets van begrijpen. Een broodje River, zo staat het soms ook geschreven, is toch echt een broodje Lever. De brommertaxi heet hier boda boda (ook wel bora bora genoemd) dat is een verbastering van Border to border. Bia is bier, spreek het Engelse woord beer een beetje sleets uit en je krijgt bia. Jullie begrijpen dat onze namen voor hen soms wat lastig zijn. Milou gaat goed, Rik gaat zelfs perfect, Kees wordt Keys, Vivienne wordt het Engelse Vivian maar Lot is onmogelijk voor ze. Nadat we hier een Precious en Ignorance waren tegengekomen, bleek Destiny een goed alternatief te zijn, haha.
Maandagochtend voor zonsopgang startte onze safaritocht. Prachtig, zoveel wild gezien, een wekker die bijna standaard om half zes afging, een avondritueel dat inhield eerst dineren en daarna direct naar bed, we sliepen halftijds in huisjes, halftijds in tenten, maar dan wel voorzien van houten ledikanten, vloeren en stoelen, een enkele keer zelfs voorzien van een buiten douche. De buiten douche was aangesloten op een grote watertank die hoog ophing. Als je warm wilde douchen kon je doorgeven op welk tijdstip je de tank gevuld wilde hebben met warm water. In ons geval 6.00 uur in de ochtend. Je slaapt in een tent, maar verder was het de luxe zoals Koningen gewend zijn. We voelden ons er soms opgelaten onder.

Wat een wild hebben we gezien, in Murchison National Park, waren we zo gelukkig met de duizenden dieren die we zagen. Honderd olifanten, maar ook zoveel giraffes en nijlpaarden, zelfs neushoorns en leeuwen, het luipaard stond op 2 meter afstand, helaas geheel in de struiken en voor ons niet zichtbaar. Remmelt blijft hopen om het dier nog voor onze terugkomst een keer te spotten.

Onvergetelijk was vooral de middag waar we met mooi weer op een meer gingen varen om de dieren die naar het water toekomen vanaf het water te bewonderen. We waren al een flink eind onderweg toen het flink begon te regenen en te waaien. Het was een open boot met een dak, maar de regen sloeg van alle kanten naar binnen, dus iedereen riep van alles en probeerde een goed heenkomen te zoeken. De boot was moeilijk stuurbaar geworden, wat uit balans en de kapitein zat in een soort freeze, communiceerde niets en ging vol gas op een stuk strand af. Op zich geen slecht idee om de boot stabiel te krijgen, maar de drie hippo's die rustig lagen te badderen schrokken zich lam en konden nog net wegsprinten voor de boot hen raakte. Vervolgens zaten we vast en toen na een half uur de regen en wind wat afnam konden Kees, Rik en Remmelt de boot niet terugduwen. Het personeel aan boord zat met hun zwemvesten aan belangstellend te kijken hoe we dit gingen oplossen. Pas nadat een twintigtal mensen van de boot afging en mee ging duwen, terwijl de kapitein vol gas achteruit deed, konden we de boot vlot krijgen. Achteraf heel veel lol over de verschrikt wegspringende hippo's, een beeld dat ons nog lang bij zal blijven.

Maar de kroon op de safari was toch wel ons bezoek aan de berggorilla's. Hiermee waren we al meer dan een jaar mee bezig. Permits moeten lang van tevoren geboekt worden en de minimale leeftijd is 15 jaar. Nu vinden wij Milou super stoer, maar haar door laten gaan voor een 15-jarige lukt nog niet. Al vanuit Nederland kregen we contact met gids Sunday. Na onze lange zoektocht de enige die zei dat het bijna onmogelijk is om Milou mee te nemen, maar dat hij zijn best ging doen. In mei kwam er hoopvol bericht dat hij misschien een ranger had gevonden, die haar wilde meenemen. Op vrijdagavond ontmoetten wij de rangers. Sunday zou met ze gaan praten en wij zouden uit de auto gaan om te toiletteren zodat de rangers Milou onopvallend konden beoordelen. Met een stoere pet op en de opdracht vooral niet te giechelen gingen wij verplicht plassen. Milou bleek door de ballotage gekomen te zijn en afgelopen zondag vertrokken wij om 5.30 uur richting Bwindi inpenetrable rain forrest. Daar volgde een uitgebreide briefing waar Karin niet begreep dat als ranger John 'sirreba' zei, dat hij dan over een Silverback sprak. Die zilverkleurige rug krijgen de mannetjes als ze ouder dan 15 jaar worden. Veelal wordt een silverback de leider van een groep, dus zijn er twee dan splitst de groep op, maar soms heeft een silverback wat meer oestrogeen en accepteert hij een andere silverback als de leider. Dan blijft de groep bij elkaar.
Na anderhalf uur lopen door een heel dichtbegroeid bos, super steil, vonden we een groep van 8 gorilla's. Moeder met baby van 2 maanden, een silverback, twee nog blackbacks, twee vrouwtjes en een nog een kind van een paar jaar. We mochten een uur lang bij heb in de buurt blijven. Takken worden dan opzij getrokken omdat ze anders nauwelijks zichtbaar zijn. Twee mannetjes lieten even het roffelen op de borst zien en horen. Pffff erg indrukwekkend. Een blackback liep op een ranger af, maar de ranger kon zich ook groot maken en roffelgeluiden laten horen, waardoor de blackback zijn poging om indruk te maken staakte. Soms stonden we op 2 meter afstand, wat is het bijzonder om als papa en mama met al je kinderen dit mee te mogen maken. Diep onder de indruk en geroerd liepen we terug. Heel steil anderhalf uur terug omhoog. Eerst een ranger met geweer. Dan ranger John, de hoofd expeditieleider, dan Milou, dan de rest van onze groep aangevuld met twee dragers, want Milou en Karin konden wel wat hulp gebruiken - Karin pakte soms dankbaar een uitgestoken hand aan, Milou ging op eigen kracht - als hekkensluiter weer een ranger met geweer. Die geweren zijn nodig voor de bosolifanten. Die zijn erg agressief, in deze droge tijd van het jaar zitten ze nog dieper naar beneden in het bos, dus die zijn we gelukkig niet tegengekomen.
Erg moe maar super voldaan kwamen we uiteindelijk weer boven aan. Dit was onze laatste safaritocht, maandag was weer een lange reisdag naar Kampala.

Onderweg maakten we een stop bij onze school in Lwengo. Keys en Destiny hadden in Nederland veel schoolspullen ingekocht en voor de special class een blokken doos. Vivian had in Oeganda, in Kihihi maar dat spreek je uit als tsjihi, schoolspullen gekocht en op de laatste rustplek 6 drums, in verschillende maten van niet te tillen tot het past in je binnenzak. Anthony wist dat we kwamen en wat bleek alle kinderen kwamen ons begroeten. Ze zongen en dansten, we huppelden wat mee. De cadeaus waren een groot succes, Lot had ook voor het medical centre nog vele handschoenen, die in Nederland niet mee gebruikt mochten worden omdat ze over datum zijn, maar hier beter zijn dan blote handen. Het was weer ontroerend, ook voor de oudste kinderen. De kinderen dansten met hen, knuffelden, wilden opgetild worden, wat een emotie. En als klap op de vuurpijl, onze deels gesponsorde waterput was nu 51 meter diep en leverde onlangs op 1 dag 7.000 liter water. Anthony kon zelfs de buurtbewoners ervan mee laten genieten. Scheelt niet alleen 5 km lopen, maar het betekent ook schoon water.
Nu zijn de oudsten weer op Schiphol, even moeilijk en tegelijk heerlijk dat Lisanne en Lennert hun maatje weer bij zich hebben.
Hoe zouden ze die namen hier uitspreken, vragen we ons af.....

De komende twee dagen even rust en vrijdag gaan we 16 dagen reizen om het Victoriameer heen met als hoofddoel de Serengetti in Tanzania.